Christopher Boone Wie is dat? Christopher is de ik-persoon uit het boek 'Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht', van Mark Haddon. Hij is vijftien jaar en heeft een vorm van autisme.
Twee werelden Hij weet heel veel van wiskunde en heel weinig van mensen. Hij vindt mensen verwarrend. Hij houdt van lijstjes en patronen. Hij houdt niet van de kleuren geel en bruin en wil niet aangeraakt worden. Hij is in zijn eentje nooit verder geweest dan het einde van de straat. Als op een nacht de hond van de buurvrouw vermoord blijkt te zijn, gaat hij onderzoeken wie het gedaan heeft en begint een angstig avontuur dat zijn wereld op de kop zet. Het boek is op overtuigende wijze geschreven vanuit het perspectief van Christopher: zelfs de hoofdstukken zijn naar priemgetallen genummerd. Dingen die voor ons vanzelfsprekend zijn, zijn dat voor Christopher niet. Zijn waarheid is die van feiten en cijfers en van beredeneerde interpretaties van lichaamstaal. Als lezer heb je compassie met deze jongen, omdat de wereld zo vreemd voor hem is. Maar je hebt ook bewondering voor hem, omdat hij enorm inventief is. Hij past zich vooral aan de gewone wereld aan, door gelaatsuitdrukkingen en omgangsvormen, te decoderen naar zijn eigen denkwereld. Toch vallen die twee werelden nooit helemaal samen.
Organisatieveranderingen Wat spreekt me zo aan? We hebben allemaal onze eigen werkelijkheid, eigen karakter en eigen (on)mogelijkheden. Binnen een zekere bandbreedte is dat goed hanteerbaar en zijn die verschillen vooral interessant. Op het moment dat de druk toeneemt, bijvoorbeeld bij organisatieveranderingen, worden de verschillen tussen mensen explicieter. Toch wordt niet vaak met die verschillen rekening gehouden en worden keuzes en aanpak, vaak vanuit één perspectief beredeneerd. Lang niet iedereen kan dat volgen ….! 'Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht' heeft mij, méér dan elke theorie, doen beseffen hoe belangrijk het is om je te verdiepen in het perspectief van de verschillende mensen die zijn betrokken bij veranderingsprocessen. Ik vind het te gemakkelijk om onbegrip te duiden als weerstand. Ik vind het niet van respect en durf getuigen, de ogen te sluiten voor het perspectief van degenen die jouw redenering niet kunnen volgen omdat hun werkelijkheid een andere is. Méér inspiratiebronnen: De verbaasde kabouter, Zorgpionier, Leven van de wind.
